quarta-feira, dezembro 28, 2011

Sim, é possível viajar no tempo!

Decisão polémica
Samoa salta a próxima sexta-feira para acertar calendário

Samoa vai passar da direita para a esquerda da linha do Tempo Universal Coordenado (UTC)

Para todos os que vêem a sexta-feira como aquele dia interminável que nunca mais dá lugar ao fim-de-semana, as autoridades de Samoa têm uma solução: por que não riscá-lo simplesmente do calendário? Pelo menos é o que acontecerá esta semana, quando a nação insular do Pacífico puser em prática mais uma decisão radical do seu primeiro-ministro, Tuilaepa Sa’ilele Malielegaoi. Samoa vai mudar de fuso horário e, com isso, passar de um lado para o outro da linha do Tempo Universal Coordenado.

O Governo samoano quer ficar do mesmo lado do calendário que os seus vizinhos (e principais parceiros comerciais) Austrália e Nova Zelândia. “Desviar” a linha internacional da data – o que implica passar, este ano, directamente de quinta-feira para sábado – evitará desencontros entre estas nações.

Até aqui, quando Samoa estava na sexta-feira, já era sábado em Sydney e Auckland; e a segunda-feira australiana e neozelandesa calhava no domingo samoano. “Estávamos a perder dois dias de trabalho por semana”, analisa o primeiro-ministro, em declarações ao jornal de língua inglesa Samoa Observer, citadas pela CNN.com.

A decisão não está, porém, a ser recebida com agrado em todo o país, que tem 180.000 habitantes. A maioria da população, é certo, encara a coisa com a bonomia característica dos polinésios – já corre mesmo a piadola de chamar a este dia inexistente TGIF “Thank God It’s Friday” (Graças a Deus é Sexta-feira). Aliás, os samoanos já têm tradição neste procedimento: em 1892, o rei de Samoa tinha cruzado a linha internacional da data em sentido contrário, para acertar o calendário com o porto de São Francisco, EUA (nessa altura, houve dois feriados do 4 de Julho).

Mas o sector do turismo está inconsolável. Samoa era o último lugar do mundo a ver nascer o dia e onde se podia ver o pôr-do-sol, um programa aparentemente muito popular para casais em lua-de-mel. A partir de agora, o paradigma muda. Samoa será o primeiro sítio do mundo a ver o dia a nascer e a acabar. Pode não ser tão romântico, mas garante-lhe o título de primeira nação a entrar em cada ano novo. Começando já em 2012. Sem esquecer que, com a Samoa Americana a uma hora de voo e do outro lado da linha internacional, será possível comemorar o aniversário ou alguma data especial dois dias seguidos.

Esta não é a primeira decisão radical de Tuilaepa Sa’ilele Malielegaoi. Há dois anos – e numa medida bem mais polémica – os samoanos passaram a conduzir pela esquerda, para facilitar a importação de carros em segunda mão da Austrália e Nova Zelândia. Houve tumultos, protestos e até actos de vandalismo sobre a nova sinalização, mas a medida manteve-se.

in Público - ler notícia

NOTA: não é nada de especial - nós, os portugueses, em 1582, passou-se de 5 para 14 de outubro, desaparecendo dez dia. E isto para não falar de um político transfuga que, em seis anos, nos fez recuar mais de trinta...

Três museus nossos merecem

Vencedor só é conhecido em Maio
Três museus portugueses são finalistas do Museu Europeu do Ano 2012

Museu do Côa é um dos finalistas Museu do Côa é um dos finalistas

O Museu do Côa, no Douro, o Hotel-Museu do Convento de São Paulo, no Redondo, e o Centro de Interpretação do Vulcão dos Capelinhos, nos Açores, estão entre 46 nomeados para o Prémio do Museu Europeu do Ano 2012.

O prémio é atribuído anualmente pelo European Museum Forum (EMF), organização sem fins lucrativos criada nos anos 1970 para promover a qualidade das instituições museológicas, e que funciona sob os auspícios do Conselho da Europa.

A cerimónia de atribuição do Prémio Museu Europeu do Ano 2012 terá lugar em Penafiel, entre 16 e 19 de Maio, onde decorrerá a assembleia anual do EMF.

Os três museus portugueses fazem parte de uma lista de 46 nomeados de 20 países, entre eles Grécia, Irlanda, Rússia, Estónia, Alemanha, Holanda, Suíça, Espanha, França e Reino Unido.

Na decisão final do júri pesam habitualmente os esforços realizados pelos museus europeus para atrair visitantes através de programas nas áreas da interpretação, responsabilidade social, comunicação e marketing.

Em declarações à agência Lusa, Margarida Ruas, actual embaixadora do EMF e antiga diretora do Museu da Água, em Lisboa, comentou que “é um motivo de orgulho para Portugal existirem três museus nomeados para o prémio”.

“É também importante que seja Penafiel a receber a assembleia do European Museum Forum porque há sempre inúmeros pedidos para acolher este encontro e cerimónia do anúncio dos premiados”, salientou.

No ano passado, o Museu do Douro, em Peso da Régua, recebeu uma menção especial do júri do EMF, no âmbito do Museu Europeu do Ano 2011, atribuído ao Museu Galo-Romano de Tongeren, na Bélgica.

Também o Conselho da Europa premeia anualmente um museu europeu, tendo anunciado este mês o distinguido com o prémio de 2012: o Rautenstrauch-Joest Museum - Kulturen der Welt, uma instituição que alberga um acervo de caráter antropológico e etnológico com sede em Colónia, na Alemanha.

O museu centenário tinha-se mudado recentemente para um novo edifício da cidade e aproveitou para fazer uma remodelação total da apresentação e design da sua exposição permanente, composta por objectos de culturas e tradições de países de todo o mundo.

Este prémio do Conselho da Europa para os museus é atribuído desde 1977 em colaboração com o EMF e entregue em Estrasburgo.


NOTA: uma excelente notícia, pela nomeação de três fantásticos museus e por o evento ser no nosso país, mas com um pequeno problema - esqueceram-se dos links para os sites dos Museus:

Hoje é dia de ouvir música clássica portuguesa

A vingança serve-se com veludo - há 22 anos Alexander Dubcek tornou-se presidente do Assembleia Federal checoslovaca

Alexander Dubček (nascido em 27 de novembro de 1921 em Uhrovec, Checoslováquia, atualmente Eslováquia - falecido em 7 de novembro de 1992 em Praga) foi um chefe de estado da antiga Checoslováquia, tornou-se líder do Partido Comunista da Checoslováquia em 1968 e iniciou as reformas da "Primavera de Praga".

Seu pai foi um operário emigrante na União Soviética. Sua educação foi na URSS. A família retornou a Eslováquia em 1938. No ano seguinte, Dubček ingressou no Partido Comunista Checoslovaco (PCCh). Durante a Segunda Guerra Mundial, tomou parte na resistência contra a ocupação nazista. Demostrou sua capacidade de organização ao protagonizar o levantamento nacionalista eslovaco contra as tropas alemãs no inverno de 1944 a 1945. Ficou ferido em repetidas ocasiões.
Em 1949 foi nomeado secretário de distrito do Partido em Trencin e em 1951 foi eleito membro do Comité Central do PCCh e deputado da Assembleia Nacional, o que motivou sua ida a Bratislava, onde estudou Direito na Universidade de Komenski.
Entre 1955 e 1958, Dubček assistiu à Escola Superior de Mandos do Partido em Moscou. Dois anos depois já era membro do Presidium do PCCh. Em maio de 1963, Dubček substituiu K. Bacílek como primeiro secretário do Partido na Eslováquia. E em janeiro de 1968, substituiu o estalinista Novotni, como primeiro secretário do CC.
Dirigiu a tentativa de democratização socialista em seu país. Seu propósito, destinado a democratizar o Estado e as estruturas internas do Partido, e abrir a nação às potencias ocidentais, foi referendado por grande parte da população checoslovaca. A tentativa (o socialismo com rosto humano) seria abortado violentamente pelas tropas soviéticas do Pacto de Varsóvia em agosto de 1968. Dubček e outros cinco membros do Presidium foram sequestrados pela polícia soviética de ocupação e levados a Moscovo, onde "os fizeram entrar na razão". Quando voltou a Praga foi considerado como um cadáver político, ostracisado.
Até 1970 foi presidente da Assembleia Federal checa. Nesse mesmo ano quando foi expulso do Partido. Nomeado embaixador na Turquia. Não tardou em ser destituído: de novo em Praga, trabalhou como burocrata de uma exploração florestal. Não houve notícias suas até 1974, quando saiu uma carta aberta, assinada por ele e dirigida à Assembleia Federal onde ratificou os postulados democráticos de 1968, criticou as posições políticas do Partido e denunciou os abusos de poder do primeiro secretário Husak.
Em 26 de novembro de 1989 Dubček foi aclamado na Praça de Letna de Praga por milhares de compatriotas. Inspirador para a troca democrática, foi feito como presidente do Parlamento checo. Dubček morrera em um acidente de automóvel, não viu a desintegração de seu país.

During the Velvet Revolution of 1989, he supported the Public against Violence (VPN) and the Civic Forum. On the night of 24 November, Dubček appeared with Václav Havel on a balcony overlooking Wenceslas Square, He was greeted with uproarious applause from the throngs of protesters below, embraced as a symbol of democratic freedom. He disappointed the crowd somewhat by calling for pruning out what was wrong with Communism. By this time, however, the demonstrators in Prague wanted nothing to do with Communism of any sort. Later that night, Dubček was on stage with Havel at the Laterna Magika theater, the headquarters of Civic Forum, when the entire leadership of the Communist Party resigned--in effect, ending Communist rule in Czechoslovakia.
Dubček was elected Chairman of the Federal Assembly (Czecho-Slovak Parliament) on 28 December 1989, and re-elected in 1990 and 1992.
At the time of the overthrow of Communist party rule, Dubček described the Velvet Revolution as a victory for his humanistic socialist outlook. In 1990, he received the International Humanist Award from the International Humanist and Ethical Union.
In 1992, he became leader of the Social Democratic Party of Slovakia and represented that party in the Federal Assembly. At that time, Dubček passively supported the union between Czechs and Slovaks in a single Czecho-Slovak federation against the (ultimately successful) push towards an independent Slovak state.


NOTA: os comunistas soviéticos não o quiseram matar, como fizeram com Imre Nagy, e tiveram este resultado... A democracia é uma chatice.

Em Paris, há 38 anos, era publicado um livro em russo que mostrou a verdadeira União Soviética

Arquipélago de Gulag é provavelmente a mais forte e a certamente a mais influente obra sobre como funcionavam os gulags (campos de concentração e de trabalho forçado na antiga União Soviética) nos tempos de Josef Stálin.
"DEDICO este livro a todos quantos a vida não chegou para o relatar. Que eles me perdoem não ter visto tudo, não ter recordado tudo, não me ter apercebido de tudo."
Escrito por Alexander Soljenítsin, o livro de 1.800 páginas é uma narrativa sobre factos que foram presenciados pelo autor, prisioneiro durante onze anos, em Kolima, num dos campos do arquipélago, e por duzentas e trinta e sete pessoas, que confiaram as suas cartas e relatos ao autor.
"Kolima era a maior e a mais célebre ilha, o pólo de ferocidade desse assombroso Arquipélago de GULAG, desgarrado pela geografia num arquipélago, mas psicologicamente ligado ao continente, a esse quase invisível, quase intangível país habitado pelo povo zek."
Escrito entre 1958 a 1967, a obra foi publicada no ocidente no ano de 1973 e circulou clandestinamente na União Soviética, numa versão minúscula, escondida, até à sua publicação oficial no ano de 1989.
"GULag" é um acrónimo em russo para o termo: "Direção Principal (ou Administração) dos Campos de Trabalho Corretivo" ("Glavnoye Upravleniye Ispravitelno-trudovykh Lagerey"), um nome burocrático para este sistema de campos de concentração.
O título original em russo do livro era "Arkhipelag GULag". A palavra arquipélago relaciona-se ao sistema de campos de trabalho forçado espalhados por toda a União Soviética como uma vasta corrente de ilhas, conhecidas apenas por quem fosse destinado a visitá-las.

 Aleksandr Solzhenitsyn in Vladivostok (1994)

Since the Soviet Union's dissolution and the formation of the Russian Federation, The Gulag Archipelago is included in the high school program in Russia as mandatory reading in 2009.
Structurally, the text is made up of seven sections divided (in most printed editions) into three volumes: parts 1–2, parts 3–4, and parts 5–7. At one level, the Gulag Archipelago traces the history of the Soviet concentration camp and forced labour system from 1918 to 1956, starting with V.I. Lenin's original decrees shortly after the October Revolution establishing the legal and practical frame for a slave labor economy, and a punitive concentration camp system. It describes and discusses the waves of purges, assembling the show trials in context of the development of the greater gulag system with particular attention to the legal and bureaucratic development.
The legal and historical narrative ends in 1956, the time of Nikita Khrushchev's Secret Speech at the 20th Party Congress of 1956 denouncing Stalin's personality cult, his autocratic power, and the surveillance that pervaded the Stalin era. Though the speech was not published in the USSR for a long time, it was a break with the most atrocious practices of the concentration camp system; Solzhenitsyn was aware, however, that the outlines of the gulag system had survived and could be revived and expanded by future leaders.
Despite the efforts by Solzhenitsyn and others to confront this Soviet system, the realities of the camps remained taboo into the 1980s. While Khrushchev, the Communist Party, and the Soviet Union's supporters in the West viewed the gulag as a deviation of Stalin, Solzhenitsyn and the opposition tended to view it as a systemic fault of Soviet political culture - an inevitable outcome of the Bolshevik political project.
Parallel to this historical and legal narrative, Solzhenitsyn follows the typical course of a zek (a slang term for inmate) through the concentration camp system, starting with arrest, show trial and initial internment; transport to the "archipelago"; treatment of prisoners and general living conditions; slave labor gangs and the technical prison camp system (where Andrei Sakharov and his team of prisoner-scientists developed the Soviet Union's first hydrogen bomb); camp rebellions and strikes (see Kengir uprising); the practice of internal exile following completion of the original prison sentence; and ultimate (but not guaranteed) release of the prisoner. Along the way, Solzhenitsyn's examination details the trivial and commonplace events of an average zek's life, as well as specific and noteworthy events during the history of the gulag system, including revolts and uprisings.
Aside from using his experiences as a zek at a scientific prison (a sharashka), the basis of the novel The First Circle (1968), Solzhenitsyn draws from the testimony of 227 fellow zeks, the first-hand accounts which base the work. One chapter of the third volume of the book is written by a prisoner named Georg Tenno, whose exploits enraptured Solzhenitsyn to the extent that he offered Tenno a position as co-author of the book; Tenno declined.
The sheer volume of firsthand testimony and primary documentation that Solzhenitsyn managed to assemble in The Gulag Archipelago made all subsequent Soviet and KGB attempts to discredit the work useless. Much of the impact of the treatise stems from the closely detailed stories of interrogation routines, prison indignities and (especially in section 3) camp massacres and inhuman practices.
There had been works about the Soviet prison/camp system before, and its existence was known to the Western public since the 1930s. However, never before had the wide reading public been brought face to face with the horrors of the Soviet system in this way. The controversy surrounding this text in particular was largely due to the way Solzhenitsyn definitively and painstakingly laid the theoretical, legal and practical origins of the gulag system at Lenin's feet, not Stalin's. According to Solzhenitsyn's testimony, Stalin merely amplified a concentration camp system that was already in place. This is significant, as many Western intellectuals viewed the Soviet concentration camp system as a "Stalinist aberration."
Solzhenitsyn argued that the Soviet government could not govern without the threat of imprisonment, and that the Soviet economy depended on the productivity of the forced labor camps, especially insofar as the development and construction of public works and infrastructure were concerned.
This put into doubt the entire moral standing of the Soviet system. In Western Europe the book came, in time, to force a rethinking of the historical role of Lenin. With The Gulag Archipelago, Lenin's political and historical legacy became problematic, and the fractions of Western communist parties who still based their economic and political ideology on Lenin were left with a heavy burden of proof against them. George F. Kennan, the influential U.S. diplomat, called The Gulag Archipelago, "the most powerful single indictment of a political regime ever to be levied in modern times."
In an Interview with German weekly Die Zeit British historian Orlando Figes claims that many gulag inmates he interviewed for his research identified so strongly with the book's contents that they became unable to distinguish between their own experiences and what they read. Thus, he claims "The Gulag Archipelago spoke for a whole nation and was the voice of all those who suffered".
After the KGB had confiscated Solzhenitsyn's materials in Moscow, during 1965-1967, the preparatory drafts of The Gulag Archipelago were turned into finished typescript in hiding at his friends' homes in Estonia. While in the KGB's Lubyanka Prison, Solzhenitsyn had befriended Arnold Susi, a lawyer and former Estonian Minister of Education. After completion, Solzhenitsyn's original handwritten script was kept hidden from the KGB in Estonia by Arnold Susi's daughter, Heli Susi, until the dissolution of the Soviet Union.
The KGB seized one of only three extant copies of the text still on Soviet soil. This was achieved by torturing Elizaveta Voronyanskaya, Solzhenitsyn's typist who knew where the typed copy was hidden; within days of her release by the KGB, she hanged herself on 3 August 1973.
Translated into English by American Thomas Whitney, the English and French translations of Volume I appeared in the spring and summer of 1974. Solzhenitsyn had been in touch with them about the upcoming publication, which he knew he could not put off much longer, but the final decision was taken by the YMCA Press itself with the author's implicit approval (two years previously, it had published August 1914).
Solzhenitsyn had wanted the manuscript to be published in Russia first, but knew this was impossible under conditions then extant. The international impact of the work was profound. Not only did it provoke a very vivid debate in the West, a mere six weeks after the work had left Parisian presses Solzhenitsyn himself was forced into exile.
Because possession of the manuscript incurred the risk of a long prison sentence for 'anti-Soviet activities', Solzhenitsyn never worked on the manuscript in complete form. Due to the KGB's constant surveillance of him, Solzhenitsyn only worked on parts of the manuscript at any one time, so as not to put the book as a whole into jeopardy if he happened to be arrested. For this reason, he secreted the various parts of the work throughout Moscow and the surrounding suburbs, in the care of trusted friends, and sometimes purportedly visiting them on social calls, but actually working on the manuscript in their homes. During much of this time, Solzhenitsyn lived at the dacha of the world-famous cellist Mstislav Rostropovich, and due to the reputation and standing of the musician, even with Soviet authorities, he was reasonably safe from KGB searches there.
Solzhenitsyn did not think this series would be his defining work, as he considered it journalism and history rather than high literature. However, with the possible exception of One Day in the Life of Ivan Denisovich, it is his best-known and most popular work, at least in the West.
Finished in 1968, The Gulag Archipelago was microfilmed and smuggled out to Solzhenitsyn's main legal representative, Dr Kurt Heeb of Zürich, to await publication (a later paper copy, also smuggled out, was signed by Heinrich Böll at the foot of each page to prove against possible accusations of a falsified work).
Solzhenitsyn was aware that there was a wealth of material and perspectives that merited to be continued in the future, but he considered the book finished for his part. The royalties and sales income for the novel were transferred to the Solzhenitsyn Foundation for aid to former camp prisoners, and this fund, which had to work in secret in its native country, managed to transfer substantial amounts of money to those ends in the 1970s and 1980s.

Há 103 anos, um forte sismo abalou o sul de Itália

1908 Messina earthquake and tsunami

The 1908 Messina earthquake and tsunami took some 100,000–200,000 lives on December 28, 1908 in Sicily and Calabria, southern Italy.

Aftermath of the Messina earthquake and tsunami

Earthquake
On December 28, 1908 from about 05.20 to 05.21 an earthquake of 7.2 on the moment magnitude scale occurred centered on the of city Messina, in Sicily. Reggio Calabria on the Italian mainland also suffered heavy damage. The ground shook for some 30 to 40 seconds, and the destruction was felt within a 300 km radius. Moments after the earthquake, a 12 m tsunami struck nearby coasts causing even more devastation. 91% of structures in Messina were destroyed and some 70000 residents were killed. Rescuers searched through the rubble for weeks, and whole families were still being pulled out alive days later, but thousands remained buried there. Buildings in the area had not been constructed for earthquake resistance, having heavy roofs and vulnerable foundations.

Relief efforts
News of the disaster was carried by Italian torpedo boats to Nicotera, where the telegraph lines were still working, but that was not accomplished until midnight at the end of the day. Rail lines in the area had been destroyed, often along with the railway stations.
The Italian navy and army responded and began searching, treating the injured, and evacuating refugees (as did every ship). Looters soon had to be shot. King Victor Emmanuel III and the Queen arrived.
The disaster made headlines worldwide and international relief efforts were launched. With the help of the Red Cross and sailors of the Russian and British fleets, search and cleanup were expedited. The British battleship Exmouth and the cruisers Euryalus, Minerva, and Sutlej were ordered to provide assistance; the SS Afonwen was in Messina harbor during the quake (anchored in 45 fathoms (80 m) of water, but there were only 30 fathoms (55 m) when she sailed full of refugees). The French battleships Justice and Vérité, and three torpedo boat destroyers were ordered to Messina. The U.S. Great White Fleet and her supply ships Celtic and Culgoa were also ordered to assist. Russian ships included the Slava, Tsesarevich, and Admiral Makarov. Other nations' ships also responded.

Cause
The earthquake was caused by normal faulting between plates. Italy sits along the boundary zone of the African Continental plate and this plate is pushing against the seafloor underneath Europe at a rate of 1-inch (25 mm) per year. This causes vertical displacement which in turn can cause earthquakes. Recently it has been proposed that the concurrent tsunami was not generated by the earthquake, but rather by a large undersea landslide it triggered. There were also several fires that destroyed houses and turned them to rubble.

Aftermath
In the years following 1908, precautions were taken when reconstruction began, building architecture that would be able to withstand earthquakes of variable magnitude, if one should strike again. In the midst of reconstruction many of the Italian residents were relocated to various parts of Italy. Others were forced to emigrate to America. In 1909 the cargo ship Florida carried 850 such passengers away from Naples. Lost in a dense fog, the Florida collided with the Republic, a luxury passenger liner. Three people aboard the Florida were killed instantly. Within minutes, pandemonium broke out on the ship. The captain of the Florida, Angelo Ruspini, used extreme measures to regain control of the desperate passengers, including firing gunshots into the air. Eventually the survivors were rescued at sea and brought into the New York harbor where they would start a new life.

João Domingos Bomtempo nasceu há 236 anos

João Domingos Bomtempo (Lisboa, 28 de dezembro de 1775 – Lisboa, 18 de agosto de 1842) foi um pianista clássico, compositor e pedagogo português.
Era filho de Francesco Saverio Bomtempo, oboísta na Corte de Lisboa, e que veio a ser o seu primeiro professor de Música. Desde cedo iniciou os estudos de música, oboé e contraponto, com seu pai que viera para Portugal no tempo de D. José. Estudou no Seminário Patriarcal, aos 14 anos foi admitido na Irmandade de Santa Cecília como cantor da Capela Real da Bemposta e aos vinte anos tomou o lugar de seu pai, entretanto falecido, na Real Câmara.
Em 1801 o músico decide ir para França contrariando o costume dos músicos portugueses da época e pôs de lado uma eventual continuação dos seus estudos em Itália. Assim, nesta data, no rescaldo da assinatura do Tratado de Badajoz e com o agravamento das condições políticas e militares, vai para Paris, onde encontra o melhor ambiente para desenvolver a sua vocação musical onde conviveu com o grupo de exilados adeptos das novas correntes filosóficas e políticas, que se reuniam à volta do egrégio poeta Filinto Elísio. Com esta atitude comprometeu a sua carreira no campo operático. Acolhido por este grupo de emigrantes que partilham as suas ideias liberais inicia uma carreira de pianista virtuoso inspirado por Clementi, Cramer, Dussek (músico muito apreciado por Chopin) e outros, ao mesmo tempo que estreia ele mesmo algumas das suas primeiras composições. É dessa época, a Grande Sonata para Piano, dedicada a Sua Alteza Real, a Princesa de Portugal. Op. 1”, o Primeiro Concerto em Mi bemol para Piano e Orquestra, Op. 2, o Segundo Concerto para Piano, Op. 3, as Variações sobre o «Minueto Afandangado», Op. 4 e ainda, Elogio aos Faustíssimos Dias de S. S. D. Carlota Joaquina. Op. 5.
As primeiras obras de Bomtempo são muito apreciados pelos parisienses e prontamente publicadas pelas casas Leduc e Pleyel em Paris. Estas obras têm forte inspiração em Clementi. Quando em 1804 atinge uma fama realmente importante, aparece, entre outros lugares, na Salle Olympique como pianista e compositor.
Entretanto, em Portugal, as tropas de Napoleão sofriam pesadas derrotas infligidas pelo exército luso-inglês e a sua situação em França começou a tornar-se delicada, pelo que vai para Londres em 1810, ano em que a sua 1ª Sinfonia é alvo dos maiores elogios por parte da crítica parisiense. Na capital britânica é uma vez mais bem recebido pela comunidade portuguesa. Também algumas famílias da aristocracia inglesa lhes dão as boas vindas especialmente como professor de piano. É então que se começa a relacionar com alguns dos mais importantes músicos do seu tempo como Muzio Clementi e John Field e é professor da filha de Lady Hamilton.
O contacto com Clementi, a quem o ligavam laços de amizade desde Paris, torna-se mais frequente e é na editora do músico italiano que Bomtempo publicará a maior parte das suas obras. Publica Variações sobre um tema de Paesiello - Nel cor piú non mi sento. Op. 6, o Terceiro Concerto para Piano. Op. 7, o Capricho e Variações sobre o «God Save The King». Op. 8 e Três grandes sonatas para Piano. Op. 9 e muitas outras obras. Dado o perfil das pessoas com que se relaciona é provável que date desta época a sua iniciação na Maçonaria.
Em 13 de Maio de 1813, D. Domingos António de Sousa Coutinho, Conde do Funchal, diplomata, ao tempo embaixador de Portugal em Londres, realiza um grande festival com dois propósitos: o de celebrar o aniversário daquele que viria a ser o rei D. João VI e a expulsão do exército francês do território português em consequência da derrota de Massena. Influenciado pela euforia que se instalara após a vitória luso-britânica, João Domingos Bomtempo compõe uma cantata intitulada Hino Lusitano. Op. 10, sobre versos do poeta liberal Dr. Vicente Pedro Nolasco da Cunha. Neste festival apresentou-se perante uma audiência de personalidades que incluía a quase totalidade do Conselho de Ministros britânico. As obras compostas nesse período incluem a Primeira Grande Sinfonia. Op. 11, executada pela primeira vez em Londres em 1810, o Quarto Concerto para Piano. Op. 12, executado pelo autor em Hannover Square, Uma Sonata Fácil para Piano. Op. 13, Grande Fantasia para Piano. Op. 14, que dedica a um ilustre emigrado, liberal e seu particular amigo, Ferreira Pinto, Duas Sonatas e Uma Ária Popular com Variações para Piano. Op. 15 e um Quinteto para Piano. Op. 16.
Em 1815, após o congresso de Viena, regressou a Portugal no contexto de uma Europa pacificada. Nesta sequência compõe A Paz da Europa, Cantata. Op. 17, que teria uma edição em Portugal, em versão reduzida com o título O Anúncio da Paz. Preocupado com o desconhecimento da música instrumental portuguesa do período clássico, uma das ideias que trazia em mente era fundar em Portugal uma sociedade de concertos ao estilo da Philharmonic Society londrina, esta fundada em Londres em 1812. Pretendia deste modo preencher uma grave lacuna na cultura musical portuguesa.
Mas o ambiente que se vivia em Portugal, tornara-se ainda mais difícil do que aquele que deixara em 1801 devido à ingerência inglesa na política portuguesa, à ausência da Corte portuguesa no Brasil e o agravamento da repressão contra a Maçonaria Portuguesa e contra todos os que ousavam defender os princípios liberais do constitucionalismo. Deste modo decide regressar a Londres onde publica Três Sonatas para Piano e Violino. Op. 18 e, Elementos de Música e Método para Tocar Piano Forte. Op. 19 a sua principal obra pedagógica que dedicou à “nação portuguesa”. Além disso compôs ainda, Grande Sonata para Piano. Op. 20, Fantasia e Variações para Piano sobre a Ária de Mozart «Soyez Sensibles». Op. 21, Uma Ária da Ópera Alessandro in Efeso composta e arranjada para Piano. Op. 22, uma Valsa e uma Marcha.
Em 1816, passa por Paris e regressa a Lisboa aquando da morte de D. Maria I no Brasil. Em 1817 o General Gomes Freyre é enforcado no Forte de S. Julião da Barra e este ambiente de repressão leva-o a Paris, de novo em 1818, mas também aí, a crispação política não propicia às artes. De regresso a Portugal, dedica-se à composição da que é considerada a sua obra-prima, o Requiem. Op.23, (À memória de Camões), integrada no mesmo espírito de revivalismo que tinha originado a publicação em França da famosa edição de Os Lusíadas pelo morgado de Mateus (1817). Este requiem é talvez o mais importante composto entre o Requiem de Mozart (1791) e o de Berlioz (1837).
João Domingos Bomtempo volta a sair do país para, em 9 de Março de 1821, apenas alguns meses depois da Revolução de 1820, oferecer ao Soberano Congresso, uma nova missa de homenagem à regeneração política portuguesa. Esta missa foi cantada na Igreja de S. Domingos no dia 28 de Março, seguida de um Te Deum mas, realizada a homenagem à nação, Bomtempo pode então assumir o que não podia antes e, compõe uma nova Missa de Requiem, desta vez, à memória de Gomes Freyre de Andrade e aos supliciados de 1817. Agora, já o nome do prestigiado General e grão-mestre da Maçonaria Portuguesa podia ser evocado, sem os riscos que essa atitude comportaria, alguns anos antes.
João Domingos Bomtempo alcançou a estima de D. João VI e dirigiu as exéquias fúnebres de D. Maria I quando os seus restos mortais chegaram a Lisboa. Conseguiu obter as condições que lhe permitiram fundar a ambicionada Sociedade Filarmónica, que iniciou a sua actividade em Agosto de 1822 com a realização de concertos periódicos. No entanto, a política interpõe-se uma vez mais no seu caminho, quando a reacção miguelista lhe proíbe a realização dos concertos então levados a palco na Rua Nova do Carmo e mesmo após a sua reabertura - no insuspeito palácio velho do duque de Cadaval, onde é hoje a estação do Rossio – pela influência de alguns fidalgos admiradores de Bomtempo, viu as suas portas serem definitivamente fechadas após os acontecimentos de 1828 (proclamação de D. Miguel - Guerras Liberais), altura em que o Absolutismo volta ao poder. Este foi um período difícil na vida do compositor português, onde até a sua integridade física esteve seriamente ameaçada. Acabou por ter de se refugiar no Consulado da Rússia em Portugal, mantendo-se aí durante cinco anos, até à chegada a Lisboa das forças liberais de D. Pedro.
Com o constitucionalismo, João Domingos Bomtempo pode retomar a sua actividade artística e é nomeado por D. Pedro IV, professor da rainha D. Maria II. Em 1835, compõe para celebrar o primeiro aniversário da morte de D. Pedro IV, uma Segunda Sinfonia e um Libera Me. Em 1836, é criado sob inspiração de Almeida Garrett, o Conservatório Geral de Arte Dramática, sendo entregue a Bomtempo a Direcção da sua Escola de Música, mantendo-se como chefe da Orquestra da Corte e onde acumulou também as funções de professor de piano. Aí pretendeu implantar um novo modelo de pedagogia musical contando para isso com o recurso aos métodos do seu amigo Muzio Clementi, sem dúvida um dos mais notáveis mestres do piano do seu tempo, na altura já falecido. Embora se dedique mais ao ensino continua a compor até 1842, data em que compõe e dirige uma missa festiva que seria executada na Igreja dos Caetanos por professores e alunos do Conservatório. Viria a morrer alguns dias depois, a 18 de Agosto de 1842, vítima de uma "apoplexia".
Alguns esforços têm sido feitos para divulgar a música de João Domingos Bomtempo, nomeadamente algumas gravações, mas a grande parte mantém-se desconhecida e inédita. As suas composições compreendem concertos, sonatas, fantasias e variações, compostas para piano-forte, desde sempre o seu instrumento preferido e do qual foi exímio intérprete. Conhecem-se também duas sinfonias, embora se admita a existência de mais cinco, que transmitem de um modo mais flagrante a sua personalidade musical e as suas influências invulgares para compositor ibérico da época, nomeadamente influências germânicas clássicas. São ainda de destacar alguns trabalhos corais-sinfónicos como o já o referido Requiem em memória de Camões e outros e ainda alguns fragmentos a ópera Alessandro in Efeso.
A música de Bomtempo, apesar de revestida de inegável qualidade e de ter alargado o panorama musical português da época, não é vanguardista sendo mesmo menos moderna que a de Haydn e Mozart e muito menos do que a de Beethoven (seu contemporâneo e compositor de transição clássico-romântico). Por último é importante referir que João Domingos Bomtempo foi sempre defensor dos valores portugueses e na sua obra assumem posição de relevo os valores da liberdade individual e da soberania da nação portuguesa.


Olavo Bilac morreu há 93 anos

Olavo Brás Martins dos Guimarães Bilac (Rio de Janeiro, 16 de dezembro de 1865 - Rio de Janeiro, 28 de dezembro de 1918) foi um jornalista e poeta brasileiro, membro fundador da Academia Brasileira de Letras. Criou a cadeira 15, cujo patrono é Gonçalves Dias.
Conhecido por sua atenção a literatura infantil e, principalmente, pela participação cívica, era republicano e nacionalista; também era defensor do serviço militar obrigatório. Bilac escreveu a letra do Hino à Bandeira e fez oposição ao governo de Floriano Peixoto. Foi membro-fundador da Academia Brasileira de Letras, em 1896. Em 1907, foi eleito “príncipe dos poetas brasileiros”, pela revista Fon-Fon. Bilac, autor de alguns dos mais populares poemas brasileiros, é considerado o mais importante de nossos poetas parnasianos. No entanto, para o crítico João Adolfo Hansen, "o mestre do passado, do livro de poesia escrito longe do estéril turbilhão da rua, não será o mesmo mestre do presente, do jornal, a cronicar assuntos quotidianos do Rio, prontinho para intervenções de Agache e a erradicação da plebe rude, expulsa do centro para os morros".
Cquote1.svg A Pátria não é a raça, não é o meio, não é o conjunto dos aparelhos económicos e políticos: é o idioma criado ou herdado pelo povo.

Língua Portuguesa


Última flor do Lácio, inculta e bela,
És, a um tempo, esplendor e sepultura:
Ouro nativo, que na ganga impura
A bruta mina entre os cascalhos vela...

Amo-te assim, desconhecida e obscura,
Tuba de alto clangor, lira singela,
Que tens o trom e o silvo da procela
E o arrolo da saudade e da ternura!

Amo o teu viço agreste e o teu aroma
De virgens selvas e de oceano largo!
Amo-te, ó rude e doloroso idioma,

Em que da voz materna ouvi: "meu filho!"
E em que Camões chorou, no exílio amargo,
O génio sem ventura e o amor sem brilho!


Olavo Bilac

Lamarck morreu há 182 anos

Jean-Baptiste Pierre Antoine de Monet, Chevalier de Lamarck (Bazentin, 1 de agosto de 1744 - Paris, 28 de dezembro de 1829) foi um naturalista francês que desenvolveu a teoria dos caracteres adquiridos, uma teoria da evolução agora desacreditada. Lamarck personificou as ideias pré-darwinistas sobre a evolução. Foi ele que, de facto, introduziu o termo biologia.
Originário da baixa nobreza (daí o título de 'chevalier'), Lamarck pertenceu ao exército, interessou-se por história natural e escreveu uma obra de vários volumes sobre a flora da França. Isto chamou a atenção do Conde de Buffon que o indicou para o Museu de História Natural de Paris. Depois de ter trabalhado durante vários anos com plantas, Lamarck foi nomeado curador dos invertebrados (mais um termo introduzido por ele), e começou uma série de conferências públicas. Antes de 1800, ele era um essencialista que acreditava que as espécies eram imutáveis. Mas graças ao seu trabalho sobre os moluscos da Bacia de Paris, ficou convencido da transmutação das espécies ao longo do tempo, e desenvolveu a sua teoria da evolução (apresentada ao público em 1809 na sua Philosophie Zoologique).

Ravel morreu há 74 anos

Joseph-Maurice Ravel (Ciboure, 7 de março de 1875Paris, 28 de dezembro de 1937) foi um compositor e pianista francês, conhecido sobretudo pela subtileza, das suas melodias instrumentais e orquestrais, entre elas, o Bolero, que considerava trivial e descreveu como "uma peça para orquestra sem música".
Começou a manifestar interesse pela música aos 7 anos. Desde então dedicou-se ao estudo do piano, mas só começou a frequentar o Conservatório de Paris aos 14. Posteriormente, em 1895, passou a estudar só e retornou ao Conservatório em 1898, quando estudou composição com Gabriel Fauré. Concorreu no Prix de Rome, mas não foi bem sucedido.
Foi influenciado significativamente por Claude Debussy, mas também por compositores anteriores, como Mozart, Liszt e Strauss, mas logo encontrou seu próprio estilo, que ficou, porém, marcado pelo impressionismo.
É mundialmente conhecido pelo seu Bolero, ainda hoje a obra musical francesa mais tocada no mundo. A composição foi encomendada pela bailarina Ida Rubistein e estreou na Ópera de Paris em 1928.
Faleceu das consequências de um acidente de táxi ocorrido em 1932. Durante o período que precedeu a sua morte, havia perdido parte da sua capacidade de compor devido às lesões cerebrais causadas pelo acidente. A sua inteligência sempre se manteve intacta mas o seu corpo já não respondia adequadamente, por causa de graves problemas motores.

terça-feira, dezembro 27, 2011

Tu nombre me sabe a hierba


Tu nombre me sabe a hierba - Joan Manuel Serrat

Porque te quiero a ti, porque te quiero
Cerré mi puerta una mañana y eché a andar
Porque te quiero a ti, porque te quiero
Dejé los montes y me vine al mar

Tu nombre me sabe a hierba
De la que nace en el valle
A golpes de sol y de agua
Tu nombre me lleva atado
En un pliege de tu talle
Y en el bies de tu enagua

Porque te quiero a ti, porque te quiero
Aunque estás lejos yo te siento a flor de piel
Porque te quiero a ti, porque te quiero
Se hace mas corto el camino aquel

Tu nombre me sabe a hierba
De la que nace en el valle
A golpes de sol y de agua
Tu nombre me lleva atado
En un pliege de tu talle
Y en el bies de tu enagua

Porque te quiero a ti, porque te quiero
Mi voz se rompe como el cielo al clarear
Porque te quiero a ti, porque te quiero
Dejo esos montes y me vengo al mar

Hoje é dia de ouvir música catalã


Joan Manuel Serrat - Pregària
Joan Salvat-Papasseit - Joan Manuel Serrat

Quin plan teniu, Senyor,
que feu que hom cregui en Vós
en el dolor només?

Jo us oblido el favor,
pobre mesquí que sóc,
per un bocí de pler.

Si em rabejo en el son
i odio el desconsol
i amo l'oblit pervers,
Vós així m'haveu fet!

Quin plan teniu, Senyor,
si us dec dolor i pler?



NOTA: para hispanófilos, uma versão em castelhano:

PLEGARIA

¿Qué plan tenéis, Señor,
que hacéis que uno crea en Vos
tan sólo en el dolor?

Yo os olvido el favor,
infeliz mezquino que soy,
por un poco de placer.

Si me complazco en el sueño
y odio el desconsuelo
y amo el olvido perverso,
¡Vos así me habéis hecho!

¿Qué plan tenéis, Señor,
si os debo dolor y placer?

Kepler nasceu há 440 anos

Johannes Kepler (Weil der Stadt, 27 de dezembro de 1571 - Ratisbona, 15 de novembro de 1630) foi um astrónomo e matemático alemão e figura-chave da revolução científica do século XVII. É mais conhecido por formular as três leis fundamentais da mecânica celeste, conhecidas como Leis de Kepler, codificada por astrónomos posteriores com base em suas obras Astronomia Nova, Harmonices Mundi, e Epítome da Astronomia de Copérnico. Elas também forneceram uma das bases para a teoria da gravitação universal de Isaac Newton.
Durante sua carreira, Kepler foi um professor de matemática em uma escola seminarista em Graz, Áustria, um assistente do astrónomo Tycho Brahe, o matemático imperial do imperador Rodolfo II e de seus dois sucessores, Matias I e Fernando II, um professor de matemática em Linz, Áustria e um assessor do general Wallenstein. Também fez um trabalho fundamental no campo da óptica, inventou uma versão melhorada do telescópio refrator (o telescópio de Kepler) e ajudou a legitimar as descobertas telescópicas de seu contemporâneo Galileu Galilei.
Kepler viveu numa época em que não havia nenhuma distinção clara entre astronomia e astrologia, mas havia uma forte divisão entre a astronomia (um ramo da matemática dentro das artes liberais) e a física (um ramo da filosofia natural). Kepler também incorporou argumentos religiosos e o raciocínio em seu trabalho, motivado pela convicção religiosa de que Deus havia criado o mundo de acordo com um plano inteligível, que é acessível através da luz natural da razão. Kepler descreveu sua nova astronomia como "física celeste", como "uma excursão à metafísica de Aristóteles" e como "um suplemento de Sobre o Céu de Aristóteles", transformando a antiga tradição da cosmologia física ao tratar a astronomia como parte de uma física matemática universal.

O Tratado de Methuen foi assinado há 308 anos

O Tratado de Methuen, também referido como Tratado dos Panos e Vinhos, foi um tratado assinado entre a Grã-Bretanha e Portugal, em 27 de Dezembro de 1703. Foram seus negociadores o embaixador extraordinário britânico John Methuen, por parte da Rainha Ana da Grã-Bretanha, e D. Manuel Teles da Silva, marquês de Alegrete.
Pelos seus termos, os portugueses se comprometiam a consumir os têxteis britânicos e, em contrapartida, os britânicos, os vinhos de Portugal. Com três artigos, é o texto mais reduzido da história diplomática europeia:
"I. Sua Majestade ElRey de Portugal promete tanto em Seu proprio Nome, como no de Seus Sucessores, de admitir para sempre daqui em diante no Reyno de Portugal os Panos de lãa, e mais fábricas de lanificio de Inglaterra, como era costume até o tempo que forão proibidos pelas Leys, não obstante qualquer condição em contrário.
II. He estipulado que Sua Sagrada e Real Magestade Britanica, em seu proprio Nome e no de Seus Sucessores será obrigada para sempre daqui em diante, de admitir na Grã Bretanha os Vinhos do produto de Portugal, de sorte que em tempo algum (haja Paz ou Guerra entre os Reynos de Inglaterra e de França), não se poderá exigir de Direitos de Alfândega nestes Vinhos, ou debaixo de qualquer outro título, directa ou indirectamente, ou sejam transportados para Inglaterra em Pipas, Toneis ou qualquer outra vasilha que seja mais o que se costuma pedir para igual quantidade, ou de medida de Vinho de França, diminuindo ou abatendo uma terça parte do Direito do costume. Porem, se em qualquer tempo esta dedução, ou abatimento de direitos, que será feito, como acima he declarado, for por algum modo infringido e prejudicado, Sua Sagrada Magestade Portugueza poderá, justa e legitimamente, proibir os Panos de lã e todas as demais fabricas de lanificios de Inglaterra.
III. Os Exmos. Senhores Plenipotenciários prometem, e tomão sobre si, que seus Amos acima mencionados ratificarão este Tratado, e que dentro do termo de dois meses se passarão as Ratificações."

Gustave Eiffel morreu há 88 anos

Alexandre Gustave Eiffel (Dijon, 15 de dezembro de 1832 - Paris, 27 de dezembro de 1923), também conhecido por Gustavo Eiffel, foi um engenheiro francês que participou da construção da Estátua da Liberdade em Nova Iorque e da Torre Eiffel de Paris. Ele está sepultado no cemitério de Levallois-Perret em Paris.

Joan Manuel Serrat - 68 anos

Joan Manuel Serrat i Teresa (Barcelona, 27 de dezembro de 1943) é um cantor, músico e compositor espanhol, uma das expressões mais destacadas da música moderna espanhola e catalã. É filho de Ángeles Teresa e do anarquista Josep Serrat, que era filiado a CNT.
Depois de acabar os seus estudos de engenharia agrícola (1965), começa a cantar num programa da Rádio Barcelona e assina um contrato para a gravação do seu primeiro disco. Será um disco em catalão, pelo que passa a ser considerado um dos fundadores da chamada Nova Canção, que inclui algum dos temas que serão ícones de toda a sua carreira como, por exemplo, “Ara que tinc vint anys” (Agora que tenho vinte anos) ou “Paraules d´amor” (Palavras de amor). Segue um LP de música popular catalã (“Cançons tradicionals”) e “Com ha fa el vent” (Como faz o vento), com canções próprias.
Quando em 1968 começa a cantar em castelhano, é considerado por alguns como um traidor à Catalunha. Aquele ano é nomeado representante da Espanha no Festival Eurovisão da Canção onde deve interpretar a canção “La, la, la”, composta propositadamente para ele pelo Duo Dinámico. Depois de ter gravado a canção em diferentes idiomas, Serrat anuncia que só concorrerá ao Festival se lhe é permitido interpretar a canção em catalão, língua que, na altura, estava quase em situação marginal. A sua proposta não é aceite pelo governo que proíbe a sua presença na TV e a emissão das suas canções nas rádios de todo o país.
A sua participação no Festival da Canção do Rio de Janeiro com o tema “Penélope”, pode ser considerada o começo da sua importante e prolongada carreira no continente americano.
Em 1969 edita um disco, que terá grande repercussão social e avultadas vendas, onde põe música em alguns poemas de Antonio Machado. Em 1971 aparece “Mediterráneo”, um dos seus álbuns mais importantes. Um quarto de século depois, a canção que da o título ao disco será eleita a melhor canção espanhola da segunda metade do XX.
Passa o último período da ditadura do general Franco no exílio e continua a estar proibido pela censura facto que faz que os seus discos de estes anos não cheguem ao grande público. O impasse termina com a publicação de “En tránsito” (1981) e “Cada loco con su tema” (1983), onde aparece um Serrat mais maduro e intimista.
No “El Sur también existe” (1985), volta a musicar um poeta desta vez o uruguaiano Mario Benedetti. Um ano depois aparece “Sinceramente teu” onde interpreta em português alguma das suas músicas mais conhecidas e conta, entre outras, com a participação de cantores tão conceptuados como Maria Bethânia, Gal Costa e Caetano Veloso. Seguem-se “Bienaventurados” (1987), “Material sensible” (1989), “Utopía” (1992), “Nadie es perfecto” (1994) e “D´un temps, d´un país” (1996), antologia pessoal dos melhores temas da música da Catalunha
Em 1996 protagoniza junto de Ana Belén, Víctor Manuel e Miguel Ríos o espectáculo “El gusto es nuestro” (O gosto é nosso) e faz com este uma digressão pela Espanha e diferentes países latino-americanos.
“Sombras de la China” (1998), volta a reunir composições próprias. Em troca, “Cansiones” (2000) é um recompilatório onde reúne canções interpretadas por uma espécie de heterónimo a que da o nome de Tarrés (apelido catalão que, curiosamente, é Serrat ao contrário).
Em 2005 vence um cancro da bexiga.
Em 2006 é nomeado Doctor Honoris Causa pela Universidade Complutense de Madrid pelo seu contributo à cultura espanhola e publica “Mô” (nome que os menorquinos, nas Baleares, dão a sua capital), onde, depois de 17 anos, volta a interpretar temas próprios em catalão.
Em Junho de 2007, com o seu colega e grande amigo Joaquin Sabina, inicia uma tourné pela Espanha e América do Sul, de nome “Dos pájaros de un tiro” (Dois pássaros de uma cajadada só). No mesmo ano, recebe o título de cavaleiro da Legião de Honra, a mais alta distinção da República Francesa, por os seus contributos à criação cultural, promoção do catalão no mundo e pela sua defensa da liberdade de expressão.



Anduriña - Juan Pardo e Joan Manuel Serrat
(Juan Pardo - Antonio Morales)

En Galicia un día eu escoitei
unha vella historia, nun café.
Era dunha nena que da aldea, se escapou.
...Anduriña nova que vóou...

Choran ó pensar, ¿onde andará?
Mais ninguén a quere ir buscar.
Anduriña lle chamaron, os que alí deixou
torna pronto ó porto, ¡por favor!...

Un velliño fala xunto ó lar,
di-me moi baixiño e sin maldade.
Anduriña e nova... Voltará, ¡xa-lo verán!
Probe paxariño, sen plumar...

Nun día calqueira, pousará.
Seu misterio, xa non o será.
O nome Anduriña, xa xamais, se llo dirán.
Pero mentres tanto, ¿onde vái?

Anduriña ¿onde vái?...
Anduriña ¿onde vái?...
Anduriña... ¿onde vái?...





Camí avall - Joan Manuel Serrat

Maduraven els blats,
l'estiu neixia,
les roselles anaven tenyint
els camps;
li deien Soledat,
Rosó, Maria,
i amb un pom de flors anava
camí avall.

Camí avall hi ha un revolt
i ell l'esperava,
li deien Pere, Joan,
Lluís o Guillem,
la duran ses mans tallades
molt lluny de la seva gent.

Camí avall
queden les flors,
les anirà tapant
la pols
que du el vent.

Però un dia els hi van dir:
"No cal que sembris,
enguany els vostres camps
no han de dar blat,
cal que per un fusell
canvieu l'arada".
Camí avall de matí
se'n va un soldat.

Va cremar i va matar
mentre envellia,
fins que altre tirà
abans que ell;
l'enterraren un bon dia
en un pou amb d'altres cent.

Camí avall
sense un adéu
ningú no hi va posar una creu,
no calia.

Ella va plorar per
la mort de l'home
i pels camps on no
creixia el blat.
Pel camí arribaran
unes mans joves,
per eixugar els seus ulls
i llaurar els camps.

I altre cop naixeran
blats i roselles
cobrint les fèrtils tombes dels soldats:
mor un vell, dos infants neixen.
I tot perd l'olor a cremat.

Camí avall
un home mort.
Camí avall
queda un record
del passat.

I avui madurem els blats,
l'estiu comença
i les roselles van
tenyint els camps;
li diuen Soledat,
Rosó, Maria,
i amb un pom de flors va
camí avall.