O Curso de Geologia de 85/90 da Universidade de Coimbra escolheu o nome de Geopedrados quando participou na Queima das Fitas.
Ficou a designação, ficaram muitas pessoas com e sobre a capa intemporal deste nome, agora com oportunidade de partilhar as suas ideias, informações e materiais sobre Geologia, Paleontologia, Mineralogia, Vulcanologia/Sismologia, Ambiente, Energia, Biologia, Astronomia, Ensino, Fotografia, Humor, Música, Cultura, Coimbra e AAC, para fins de ensino e educação.
Enrico Caruso (Nápoles, 25 de fevereiro de 1873 - Nápoles, 2 de agosto de 1921) foi um tenoritaliano, considerado, inclusive por Luciano Pavarotti, o maior intérprete da música erudita
de todos os tempos. Com vasto reportório, Caruso foi o primeiro
cantor clássico a atrair grandes plateias em todo o mundo e ainda hoje
figura entre os maiores intérpretes clássicos da história. A sua
interpretação de Vesti la giubba, da ópera Pagliacci, foi a primeira gravação na história a vender 1 milhão de cópias.
George Harrison (Liverpool, 25 de fevereiro de 1943 - Los Angeles, 29 de novembro de 2001) foi um artista inglês, cuja carreira abrangeu diversas áreas. Músico, compositor, ator e produtor de cinema, Harrison atingiu fama internacional como guitarrista dos Beatles. Por vezes referido como "o Beatle calmo", Harrison, com o passar do tempo, tornou-se um admirador do misticismo indiano, introduzindo-o aos Beatles, assim como aos seus fãs do Ocidente. Após a dissolução da banda, ele teve uma bem-sucedida carreira a solo; posteriormente, também obteve sucesso como membro do Traveling Wilburys e como produtor de cinema e musical. Harrison ocupa a 11ª posição da lista "Os 100 Maiores Guitarristas de Todos os Tempos", da revista Rolling Stone.
De manhã temendo que me achasses feia, acordei tremendo deitada na areia, mas logo os teus olhos disseram que não e o sol penetrou no meu coração. Vi depois, numa rocha, uma cruz, e o teu barco negro dançava na luz; vi teu braço acenando, entre as velas já soltas. Dizem as velhas da praia que não voltas... São loucas! São loucas! Eu sei, meu amor, que nem chegaste a partir, pois tudo em meu redor me diz que estás sempre comigo. No vento que lança areia nos vidros, na água que canta, no fogo mortiço, no calor do leito, nos bancos vazios, dentro do meu peito estás sempre comigo.
Dos mais de cem papéis diferentes que interpretou, destacam-se o de Simão Pedro, na série televisiva Jesus de Nazaré, e como Nick Toscanini, na série Dinastia.
Mário Soares visitando Craxi, depois de condenado a prisão por corrupção
Permaneceu durante a maior parte de sua vida no PSI. Ascendeu rapidamente no partido. Em 1968 foi eleito deputado e imediatamente foi nomeado vice-secretário nacional.
Em 1976, em plena crise interna, foi eleito secretário-geral em substituição de Francesco De Martino.
Inicia assim a sua longa liderança do PSI, embora inicialmente fosse considerado um
"secretário de transição" pela velha guarda socialista.
Em 1983 foi eleito primeiro-ministro com o apoio da aliança formada pelo PSI, DC, PSDI, PRI e PLI. Entre suas principais políticas destacaram-se a assinatura de uma nova concordata com a Santa Sé, em 1984, em que o catolicismo deixou de ser a religião oficial de Itália, e ainda a entrada de Itália no G7 e uma nova política de impostos.
A corrente política de Craxi dominava completamente o PSI, havendo uma pequena corrente mais esquerdista do PSI, dirigida por Riccardo Lombardi,
que o acusava de ser de direita. Este domínio quase absoluto
permitiu a Craxi levar o partido às suas posições moderadas dentro da social-democracia.
A sua queda ocorreu em 1992, com a iniciativa judicial denominada Operação Mãos Limpas,
que tentou acabar com a corrupção que imperava na política italiana.
Craxi, apontado entre os corruptos, teve que se demitir de seu cargo,
num PSI que não demoraria a desaparecer.
Craxi muda-se para a Tunísia, fugindo da justiça italiana, morrendo em 2000, numa cidade junto ao mar, Hammamet.
Timothy John Staffell (Ealing, London, 24 February 1948) is an English rock musician, visual artist, model maker and designer. He was a member of Smile, a band which included guitarist Brian May and drummer Roger Taylor. Upon Staffell's departure, Smile were joined by Freddie Mercury and John Deacon to form the band Queen.
Early life and music career
Staffell was born in Isleworth, Middlesex, England. He attended Hampton Grammar School
and was the singer in a band called the Railroaders when in 1964 he
attended a concert where he met fellow Hampton pupil Brian May. They
then put together a blues-rock
band called '1984' with John Garnham (guitar), Dave Dilloway (bass),
John Sanger (keyboards) and Richard Thompson (drums). In 1965, Staffell
began a graphics and drawing course at Ealing Art College where he became friends with Freddie Mercury, whilst May enrolled at Imperial College, London. 1984 were a support act for Jimi Hendrix and Pink Floyd and Staffell left it in 1968 not long after May.
Staffell and May then put together a new band called Smile with Roger Taylor who auditioned to be their drummer. Staffell and May co-wrote the song "Doing All Right", which Queen included on their eponymous debut album. Following his tenure with Smile, Staffell joined Humpy Bong and then the experimental progressive rock outfit Morgan, with whom he released the albums Nova Solis and Brown Out (later retitled The Sleeper Wakes).
Model maker, designer and animator
Staffell later decided to pursue a career as a model maker, designer, animator and commercials director. Among the projects upon which he worked were the BBC television adaptation of The Hitchhiker's Guide to the Galaxy and he was the chief model maker for the first series of the children's TV show Thomas the Tank Engine & Friends.
Later Staffell worked as the Head of Construction at one of the
UKs leading Drama Schools Mountview Academy of Theatre Arts, where he
imparted his design and model making skills to the future generations of
designers and builders.
Return to music: aMIGO
In 2001, Staffell returned to the music industry, co-forming with long-time collaborator Richard Lightman a new blues / funk band called aMIGO, drawing inspiration from folk, Latin
and rock. In 2003 they released one eponymous album, with re-recorded
versions of the old Smile tunes "Earth" and "Doin' Alright", featuring
his former bandmate Brian May on guitars and vocals. The album was self
released and available on CD-R for a limited release run (less than 300
copies) and later released via iTunes.
Involvement in Bohemian Rhapsody movie
In
April 2018, Staffell was invited to record his part of the song "Doin'
Alright" alongside the other Smile members, Brian May and Roger Taylor,
for the upcoming soundtrack to the movie Bohemian Rhapsody, which tells the life story of Queen. The song was credited to Smile, and titled "Doing All Right ... Revisited".
The music score was released on 19 October 2018, and the movie premiere
was three days later. The soundtrack debuted on the UK albums chart at
number 5 on 26 October 2018.
Two Late
The second Tim Staffell album Two Late
was released on digital platforms on 26 October 2018, and it will be
followed with physical limited release in the middle of November.
In July 2019, 'aMIGO’ was re-released (with a live studio version of
the song 'Just Couldn't Say) as a Remastered Special Edition CD by
MOSCODISC with a new digipack sleeve.
In late 2019/early 2020, together with Paul Stewart, who had
previously worked with the British Rhythm & Blues band 'The Others',
Staffell recorded an album How High under the band name of
Staffell & Stewart; containing a mixture of original material and
reimagined rhythm and blues classics.
Wayward Child
In September 2021 Staffell travelled to Barcelona to record his third solo album, Wayward Child, at Room To Studios along with his son Andrew.
The album is scheduled to be released in 2023, with the first single,
'The Sinner', being released on 24 February, Tim's 75th birthday.
Sucedeu-lhe a filha, a futura Rainha D.ª Maria I de Portugal (Maria
Francisca Isabel Josefa Antónia Gertrudes Rita Joana de Bragança;
Lisboa, 17 de dezembro de 1734 - Rio de Janeiro, 20 de março de 1816)
que, antes de assumir o trono, foi Princesa do Brasil, Princesa da Beira
e duquesa de Bragança. A continuidade dinástica da Casa de Bragança ficou assegurada com o seu casamento com o irmão do Rei e tio da princesa, o futuro Rei D. Pedro III de Portugal. O casamento foi realizado no Palácio de Nossa Senhora da Ajuda, em Lisboa, a 6 de julho de 1760.
Dado o casal já ter filhos quando Maria ascendeu ao trono, passou a
ser o Rei Pedro III, sendo ainda o 19.º duque de Bragança, 16º duque de
Guimarães e 14.º duque de Barcelos, 12.º marquês de Vila Viçosa, 20º
conde de Barcelos, 16.º conde de Guimarães, de Ourém, de Faria, e de
Neiva, 22.º conde de Arraiolos. Tiveram quatro filhos e três filhas.
Fehn grew up in Ankeny, Iowa. Prior to joining Slipknot, he played as a kicker on the Wayne State University football team. Fehn joined the band around August (or September) 1998, replacing percussionist Brandon Darner.
As well as lending his percussion talents to the band, Fehn has
also sung backing vocals on a number of songs Slipknot has both recorded
and performed live. Fehn describes himself as a "big fan of the band" and says of Slipknot, "the world needed something like this."
In an interview with Face Culture, Fehn stated that the band
members gave him a hard time during his early years with the band. He
described that his time during the self-titled album era was his "hazing
period."
Slipknot bassist Paul Gray stated in an interview that Fehn "often brings humor to the band." and that they "definitely need that guy." Fehn would wear a Pinocchio-style mask and would frequently stroke the nose as if he was masturbating. Prior to joining Slipknot in 1998, Fehn was close friends with Slipknot's percussionist Shawn Crahan. According to Fehn, he had originally asked Crahan if he could be drummer Joey Jordison's
drum tech. Shortly after his request was made, Fehn was given an offer
to play percussion in the band. Fehn was then given a rough demo that
contained all of Slipknot's songs. Fehn has said that "Spit It Out"
was the song that stood out to him the most. Fehn then tried out on
percussion and was subsequently made part of Slipknot. Of the nine
members, Fehn was the eighth to join the band.
He was in the band Will Haven as bassist from 2010 to 2012.
On March 14, 2019, Fehn filed a lawsuit against Slipknot, citing payment being held back. Fehn specifically accused Corey Taylor and Shawn Crahan for what he felt was questionable business dealings.
On March 18, 2019, Fehn officially split with Slipknot following the filing of his lawsuit.
However, a few days later, the message was removed from the website and
according to Fehn's lawyer, the percussionist's employment status with
the band had not changed since his initial filing.
Personal life
In the early years of Slipknot before their signing with Roadrunner Records, Fehn was an electrician.
Outside Slipknot, Fehn is a very keen golfer, and shown on an interview he did on the band's 2006 DVD, Voliminal: Inside the Nine, where he is interviewed at a golf course.
Tanques americanos M1A1 Abrams avançando durante a Operação Tempestade no Deserto, em fevereiro de 1991
Por meses, unidades americanas estavam sendo alocadas na Arábia Saudita
e, logo no começo da operação, começaram a ser atacadas pela artilharia
iraquiana, além de mísseis Scud esporádicos. Em 24 de fevereiro de 1991,
a 1ª e 2ª divisões de fuzileiros americanos, acompanhados pelo 1º
batalhão de blindados do exército, cruzaram a fronteira kuwaitiana e se moveram em direção a capital do país.
Eles encontraram trincheiras, arame farpado e campos minados, mas estas
posições estavam pouco defendidas e foram superadas rapidamente em
questão de horas. Houve confrontos com tanques iraquianos, contudo não
houve uma grande batalha em larga escala e a resistência imposta por
soldados de infantaria do Iraque foi pequena, bem abaixo do esperado.
Pelo contrário, centenas de milhares de militares iraquianos preferiram
se render antes de dispararem um único tiro. Mesmo assim, as defesas
antiaéreas iraquianas conseguiram abater 9 aeronaves americanas.
Enquanto isso, uma segunda força de invasão (formada principalmente por
soldados árabes) vieram do leste, também encontrando pouca resistência e
sofrendo poucas baixas.
Adios, rios; adios, fontes Adios, ríos; adios, fontes; adios, regatos pequenos; adios, vista dos meus ollos: non sei cando nos veremos. Miña terra, miña terra, terra donde me eu criei, hortiña que quero tanto, figueiriñas que prantei, prados, ríos, arboredas, pinares que move o vento, paxariños piadores, casiña do meu contento, muíño dos castañares, noites craras de luar, campaniñas trimbadoras da igrexiña do lugar, amoriñas das silveiras que eu lle daba ó meu amor, camiñiños antre o millo, ¡adios, para sempre adios! ¡Adios gloria! ¡Adios contento! ¡Deixo a casa onde nacín, deixo a aldea que conozo por un mundo que non vin! Deixo amigos por estraños, deixo a veiga polo mar, deixo, enfin, canto ben quero... ¡Quen pudera non deixar!... Mais son probe e, ¡mal pecado!, a miña terra n'é miña, que hastra lle dan de prestado a beira por que camiña ó que naceu desdichado. Téñovos, pois, que deixar, hortiña que tanto amei, fogueiriña do meu lar, arboriños que prantei, fontiña do cabañar. Adios, adios, que me vou, herbiñas do camposanto, donde meu pai se enterrou, herbiñas que biquei tanto, terriña que nos criou. Adios Virxe da Asunción, branca como un serafín; lévovos no corazón: Pedídelle a Dios por min, miña Virxe da Asunción. Xa se oien lonxe, moi lonxe, as campanas do Pomar; para min, ¡ai!, coitadiño, nunca máis han de tocar. Xa se oien lonxe, máis lonxe Cada balada é un dolor; voume soio, sin arrimo... Miña terra, ¡adios!, ¡adios! ¡Adios tamén, queridiña!... ¡Adios por sempre quizais!... Dígoche este adios chorando desde a beiriña do mar. Non me olvides, queridiña, si morro de soidás... tantas légoas mar adentro... ¡Miña casiña!,¡meu lar!
Larry David Norman (Corpus Christi, 8 de abril de 1947 - Salem, 24 de fevereiro de 2008) músico, compositor e produtor norte-americano, começou a gravar em 1966,
mas surgiu para a fama como homem de frente da banda de rockPeople!. O primeiro álbum da banda, "I Love You", lançado em 1968 teve a música de mesmo nome, escrita por Chris White, dos The Zombies, entre as 20 mais tocadas da Billboard. Norman, no entanto, com frequência é lembrado como o "Pai" do chamado rock cristão
e por sua música caracterizada fortemente por uma inclinação em
contextualizar o cristianismo dentro dos mais diversos assuntos da
sociedade.
(...)
Larry Norman partiu às 02.45 da manhã de domingo. No sábado à tarde
anterior, 23 de fevereiro, sentindo que a sua partida estava próxima, ele
ditou uma mensagem de despedida aos amigos e admiradores, e pediu ao seu
amigo Allen Fleming que a digitasse no computador.
“
Eu me
sinto como um brinde numa caixa de guloseimas com a mão de Deus tentando
me alcançar. Tenho estado sob cuidados médicos há meses. Minhas lesões
estão piorando. Tenho dificuldades em respirar. Estou pronto para
voar para casa. Não vou estar por aqui por muito tempo. Não há nada que
eu possa fazer sobre isso. Meu coração está muito fraco. Eu desejo dizer
adeus a todos. No passado vocês generosamente me sustentaram com suas
orações e finanças e eu provavelmente ainda vou precisar de ajuda
financeira. Meu plano é ser sepultado num caixão simples, de pinho, com
algumas flores dentro. Eu gostaria de afastar a escuridão com meu mais
nobre esforço. Haverá informações sobre o funeral no meu website, em
caso de algum de vocês desejar comparecer. Não estamos certos da
data em que vou morrer. Adeus, até logo, nos veremos de novo.
Casou com Nicolaas Johannes Maria van Uden, no dia 13 de outubro de 1945, em Viena, Áustria. Do casamento, nasceram seis filhos:
Adriano Sérgio de Bragança van Uden (1946-), casado com D. Maria de Jesus de Saldanha de Sousa e Menezes
Nuno Miguel de Bragança van Uden (1947-), casado com D. Maria do Rosário Cayolla Bonneville
Francisco Xavier Damiano de Bragança van Uden (1949-), casado com D. Maria Teresa Henriques Gil
Filipa Teodora de Bragança van Uden (1951-), casada com António Manuel d' Atouguia da Rocha Fontes
Miguel Inácio de Bragança van Uden (1954-), casado com D. Maria do Carmo Leão Ponce Dentinho
Maria Teresa de Bragança van Uden (1956-) casada com João Ricardo da Câmara Chaves
Viveu em Viena, Áustria, trabalhando como enfermeira e assistente social. Durante a Segunda Guerra Mundial,
quando havia bombardeamentos, deslocava-se durante a noite para os
locais atingidos, para prestar ajuda às vítimas. Integrou um movimento
de Resistência alemã, tendo sido condenada à morte pela Gestapo. O então presidente do Conselho de Ministros, António de Oliveira Salazar,
interveio junto dos alemães, afirmando que Maria Adelaide era cidadã
nacional. Esta intervenção da diplomacia portuguesa resultou na sua
libertação e deportação imediata, tendo-se estabelecido na Suíça, onde vivia o seu irmão Duarte Nuno de Bragança.
Após a guerra, a família finalmente voltou para a Áustria e casou-se
com Nicolaas Johannes Maria van Uden, estudante de medicina holandês, que conhecera quando ambos socorriam as vítimas dos bombardeamentos em Viena.
Em 1949, Maria Adelaide voltou para Portugal. Enquanto isso, o marido formou-se em medicina na Universidade de Viena,
especializando-se em doenças de pele. Todavia, quando Nicolaas van Uden
chegou a Portugal, não lhe foi dada equivalência, pelo que não pôde
exercer a profissão. Vai então trabalhar num pequeno laboratório de
pesquisa na Faculdade de Ciências da Universidade de Lisboa, até que chega a oportunidade para trabalhar em parceria com a Fundação Calouste Gulbenkian. Assim nasceu o Instituto Gulbenkian de Ciência, que promove a investigação científica em diversas áreas desde os anos 50.
Originalmente, a família Van Uden instalou-se na Quinta do Carmo, em Almada. Maria Adelaide começou a trabalhar como assistente social em algumas iniciativas locais, dado que a Trafaria e o Monte da Caparica eram locais muito pobres.
Nota: A infanta rebelde era tia-avó do atual Duque de Bragança e foi a última neta viva de um Rei de
Portugal. Lenda viva da resistência contra os nazis e da
vontade de ajudar, é ainda de salientar que os seus padrinhos de
batismo, no âmbito da reconciliação dos dois ramos da Casa de Bragança,
foi o Rei D. Manuel II e a sua mãe, a Rainha D.ª Amélia de Orleães e
Bragança. É assim um símbolo de reconciliação nacional, tal como o seu
sobrinho-neto, D. Duarte Pio de Bragança, o chefe da Casa Real
Portuguesa, que é trineto do Rei D. Miguel, por parte do pai, e
tetaraneto do Rei D. Pedro IV, por parte da mãe (e, curiosamente, também
afilhado de batismo da Rainha D.ª Amélia...).
Na sua obra, são famosos alguns dos poemas que compôs para a voz de Amália Rodrigues, como Sombra, Maria Lisboa, Nome de Rua, Fado Peniche e sobretudo Barco Negro, entre outros.
A 13 de julho de 1981 é condecorado com o grau de Grande-Oficial da Ordem Militar de Sant'Iago da Espada. Em 1996
recebe o Prémio de Carreira da Sociedade Portuguesa de Autores e, no
mesmo ano, a 3 de junho, é elevado a Grã-Cruz da Ordem Militar de
Sant'Iago da Espada.
Do primeiro casamento, com Maria Eulália, sobrinha de Valentim de
Carvalho, teve dois filhos, David João e Adelaide Constança, que lhe
deram 11 netos e netas.