Vivo sin vivir en mí
San Juan de la Cruz
O Curso de Geologia de 85/90 da Universidade de Coimbra escolheu o nome de Geopedrados quando participou na Queima das Fitas. Ficou a designação, ficaram muitas pessoas com e sobre a capa intemporal deste nome, agora com oportunidade de partilhar as suas ideias, informações e materiais sobre Geologia, Paleontologia, Mineralogia, Vulcanologia/Sismologia, Ambiente, Energia, Biologia, Astronomia, Ensino, Fotografia, Humor, Música, Cultura, Coimbra e AAC, para fins de ensino e educação.
Vivo sin vivir en mí
San Juan de la Cruz
Postado por Pedro Luna às 21:12 0 bocas
Marcadores: Amancio Prada, carmelitas descalços, castelhano, Espanha, Igreja Católica, música, poesia, Santos, São João da Cruz, Vivo Sin Vivir en Mí
Poema de la siguiriya gitana - La guitarra
Empieza el llanto
de la guitarra.
Se rompen las copas
de la madrugada.
Empieza el llanto
de la guitarra.
Es inútil
callarla.
Es imposible
callarla.
Llora monótona
como llora el agua,
como llora el viento
sobre la nevada.
Es imposible
callarla.
Llora por cosas
lejanas.
Arena del Sur caliente
que pide camelias blancas.
Llora flecha sin blanco,
la tarde sin mañana,
y el primer pájaro muerto
sobre la rama.
¡Oh guitarra!
Corazón malherido
por cinco espadas.
Federico García Lorca
Postado por Pedro Luna às 22:22 0 bocas
Marcadores: Amancio Prada, Federico García Lorca, música, Poema de la siguiriya gitana, poesia
Soberano Esposo mío
Soberano Esposo mío,
ya voy, dejadme llegar;
no me deis, Señor, desvío,
para que entre en vuestro mar
este pequeñuelo río.
Socorredme, dulce Esposo,
y dad la debida palma
a mi cuidado amoroso
para que descanse el alma
en los brazos de su Esposo.
Vuestros brazos me daréis,
que si a pediros me atrevo,
es porque no miraréis
a lo mucho que ya os debo
lo poco que me debéis.
Cumplid, Esposo, los conciertos;
quitando al alma los lazos,
serán mis abrazos ciertos,
pues que por darnos abrazos
tenéis los brazos abiertos.
Si Vos los brazos me dais,
yo os doy el alma en despojos,
y pues ya me la sacáis,
volved, mi Cristo, los ojos
a quien el alma lleváis.
Pues el corazón os di,
denme esas llagas consuelo;
entre el alma por ahí,
pues son las puertas del cielo
que se abrieron para mí.
Huéspedes tenéis, y tales
que no sé si he de caber;
mas puesta en vuestros umbrales
quepa esta pobre mujer
entre tantos cardenales.
Mi alma vive de manera,
guardando de amor la ley,
que en Vos su remedio espera,
pues tiene tal Agnus Dei
colgado a su cabecera.
Por vuestra me recibid,
no miréis a mi pobreza;
si voy segura decid;
mas, pues bajáis la cabeza,
diciéndome estáis que sí.
Ahora es tiempo que veamos
adónde llega el querer,
si es verdad que nos amamos,
yo ya me vengo a esconder
entre este árbol y sus ramos.
Siendo así, Esposo sagrado,
en aquestas ansias bravas
válgame vuestro cuidado,
pues me asgo a las aldabas
por que me valga el sagrado.
Desta postrer despedida
yo no temo el dolor fuerte
si con Vos, mi Cristo, asida
a la hora de la muerte
tengo en mis manos la vida.
Si en las manos tengo a Vos
con regalos soberanos,
ya estamos juntos los dos,
pues que Dios está en mis manos
y yo en las manos de Dios.
Postado por Fernando Martins às 11:11 0 bocas
Marcadores: Amancio Prada, Carmelitas, Igreja Católica, música, poesia, Santa Teresa de Ávila, Santos
Corre o vento, o río pasa
Corre o vento, o río pasa.
Corren nubes, nubes corren
camiño da miña casa.
Miña casa, meu abrigo,
vanse todos, eu me quedo
sin compaña nin amigo.
Eu me quedo contemprando
as laradas das casiñas
por quen vivo sospirando.
Ven a noite..., morre o día,
as campanas tocan lonxe
o tocar do “Ave María”.
Elas tocan pra que rece;
eu non rezo que os saloucos
afogándome parece
que por mín tén que rezar.
Campanas de Bastabales,
cando vos oio tocar,
mórrome de soidades.
Rosalía de Castro
Postado por Pedro Luna às 18:50 0 bocas
Marcadores: Amancio Prada, Corre o Vento o Río Pasa, galego, Galiza, música, poesia, Rosalia de Castro
Cando era tempo de inverno
Postado por Pedro Luna às 11:11 0 bocas
Marcadores: Amancio Prada, galego, Galiza, música, poesia, Rosalia de Castro
En Lixboa, sobre lo mar
En Lixboa, sobre lo mar
barcas novas mandei lavrar,
ai mia senhor velida!
En Lixboa, sobre lo ler,
barcas novas mandei fazer,
ai mia senhor velida!
Barcas novas mandei lavrar
e no mar as mandei deitar,
ai mia senhor velida!
Barcas novas mandei fazer
e no mar as mandei meter,
ai mia senhor velida!
Postado por Fernando Martins às 22:22 0 bocas
Marcadores: Amancio Prada, En Lixboa sobre lo mar, Galiza, Joán Zorro, Lisboa, poesia
Adiós, ríos; adiós, fontes
Adiós, ríos; adiós, fontes;
adiós, regatos pequenos;
adiós, vista dos meus ollos:
non sei cando nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde me eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei,
prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña do meu contento,
muíño dos castañares,
noites craras de luar,
campaniñas trimbadoras,
da igrexiña do lugar,
amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adiós, para sempre adiós!
¡Adiós groria! ¡Adios contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conozo
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por estraños,
deixo a veiga polo mar,
deixo, en fin, canto ben quero...
¡Quen pudera non deixar!...
.........................................
Mais son probe e, ¡mal pecado!,
a miña terra n'é miña,
que hastra lle dan de prestado
a beira por que camiña
ó que naceu desdichado.
Téñovos, pois, que deixar,
hortiña que tanto amei,
fogueiriña do meu lar,
arboriños que prantei,
fontiña do cabañar.
Adiós, adiós, que me vou,
herbiñas do camposanto,
donde meu pai se enterrou,
herbiñas que biquei tanto,
terriña que nos criou.
Adiós Virxe da Asunción,
branca como un serafín;
lévovos no corazón:
Pedídelle a Dios por min,
miña Virxe da Asunción.
Xa se oien lonxe, moi lonxe,
as campanas do Pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.
Xa se oien lonxe, máis lonxe
Cada balada é un dolor;
voume soio, sin arrimo...
¡Miña terra, ¡adiós!, ¡adiós!
¡Adiós tamén, queridiña!...
¡Adiós por sempre quizais!...
Dígoche este adiós chorando
desde a beiriña do mar.
Non me olvides, queridiña,
si morro de soidás...
tantas légoas mar adentro...
¡Miña casiña!,¡meu lar!
Rosalia de Castro
Postado por Fernando Martins às 11:11 0 bocas
Marcadores: Adiós, Adiós ríos adiós fontes, Amancio Prada, cantautor, Federico García Lorca, galego, Galiza, poesia, ríos; adiós
Nadie la llama y viene
Nadie la llama
y viene
como el viento...
...nadie saberla nadie...
Saberla nadie la sabe,
porque no tiene nombre
ni mandamiento.
Con el mandil,
sécate los ojos
quedito, quedo
con el mandil
o con el pañuelo...
primita mía,
¿A quién se lo vas a decir?
Algunos le decían
«Que te espero»,
...ay que te espero, niña, ay que te espero...
y nada se meneaba,
ni una hoja del bosque
ni un cabello.
Con el mandil.
(...)
Han pasado los días
como sueño;
ovillo de lana roja
se le escapa a la vieja
de entre los dedos.
Con el mandil.
Algunos le decían
«Que te espero»,
nada se meneaba,
ni una hoja del bosque
ni un cabello.
Con el mandil.
Y sentados en corro,
sonriendo,
lo inesperado esperamos,
que se levante
un soplo
de tiempo fresco.
Con el mandil.
Agustín García Calvo
Postado por Pedro Luna às 07:30 0 bocas
Marcadores: Amancio Prada, música, Nadie la llama y viene, poesia
Gazela do amor desesperado
A noite não quer vir
para que tu não venhas
nem eu não possa ir.
Mas eu irei
embora um sol de lacraus me coma as têmporas.
Mas tu virás
com a língua queimada por uma chuva de sal.
E o dia não quer vir
para que tu não venhas
nem não possa ir.
Mas eu irei
entregando aos sapos o meu mordido cravo.
Mas tu virás
pelas turvas cloacas da obscuridade.
Nem a noite nem o dia querem vir
para que por ti morra
e tu morras por mim.
Federico García Lorca - tradução de Pedro Luna
Postado por Fernando Martins às 00:07 0 bocas
Marcadores: Amancio Prada, Gacela del amor desesperado, Galiza, música, poesia
La noche oscura
En una noche oscura,
con ansias, en amores inflamada,
¡oh dichosa ventura!,
salí sin ser notada
estando ya mi casa sosegada.
A oscuras y segura,
por la secreta escala, disfrazada,
¡oh dichosa ventura!,
a oscuras y en celada,
estando ya mi casa sosegada.
En la noche dichosa,
en secreto, que nadie me veía,
ni yo miraba cosa,
sin otra luz y guía
sino la que en el corazón ardía.
Aquésta me guiaba
más cierto que la luz de mediodía,
adonde me esperaba
quien yo bien me sabía,
en parte donde nadie parecía.
¡Oh noche que guiaste!
¡oh noche amable más que el alborada!
¡oh noche que juntaste
Amado con amada,
amada en el Amado transformada!
En mi pecho florido,
que entero para él solo se guardaba,
allí quedó dormido,
y yo le regalaba,
y el ventalle de cedros aire daba.
El aire de la almena,
cuando yo sus cabellos esparcía,
con su mano serena
en mi cuello hería
y todos mis sentidos suspendía.
Quedéme y olvidéme,
el rostro recliné sobre el Amado,
cesó todo y dejéme,
dejando mi cuidado
entre las azucenas olvidado.
San Juan de la Cruz
Postado por Fernando Martins às 00:04 0 bocas
Marcadores: Amancio Prada, castelhano, Igreja Católica, música, Noche Oscura, Noche oscura del alma, poesia, santo, São João da Cruz
Ai eu coitada
Ai eu coitada, como vivo em gram cuidado
por meu amigo que hei alongado;
muito me tarda
o meu amigo na Guarda.
Ai eu coitada, como vivo em gram desejo
por meu amigo que tarda e nom vejo;
muito me tarda
o meu amigo na Guarda.
D. Sancho I
ADENDA: Post 30.000º do blog Geopedrados!
Postado por Pedro Luna às 11:11 0 bocas
Marcadores: Ai eu coitada, Amancio Prada, blogosfera, Geopedrados, Guarda, Muito me tarda o meu amigo na Guarda, música, poesia, Ribeirinha, Sancho I
Ay eu coitada - Amancio Prada
Ay eu coitada, como vivo em gram cuidado
por meu amigo que hei alongado;
.......muito me tarda
.......o meu amigo na Guarda.
Ay eu coitada, como vivo em gram desejo
por meu amigo que tarda e nom vejo;
.......muito me tarda
.......o meu amigo na Guarda.
El-Rei D. Sancho I de Portugal
Postado por Pedro Luna às 11:11 0 bocas
Marcadores: Amancio Prada, Ay eu coitada, D. Sancho I, Muito me tarda o meu amigo na Guarda, música, poesia
Empieza el llanto
Empieza el llanto
de la guitarra.
Se rompen las copas
de la madrugada.
Empieza el llanto
de la guitarra.
Es inútil callarla.
Es imposible
callarla.
Llora monótona
como llora el agua,
como llora el viento
sobre la nevada.
Es imposible
callarla.
Llora por cosas
lejanas.
Arena del Sur caliente
que pide camelias blancas.
Llora flecha sin blanco,
la tarde sin mañana,
y el primer pájaro muerto
sobre la rama.
¡Oh, guitarra!
Corazón malherido
por cinco espadas.
Federico García Lorca
Postado por Geopedrados às 01:10 0 bocas
Marcadores: Amancio Prada, Federico García Lorca, música, poesia
Postado por Pedro Luna às 11:11 0 bocas
Marcadores: Adiós ríos adiós fontes, Amancio Prada, Dia Nacional da Galiza, galego, Galiza, música, Rosalía de Castro
Llama de amor viva
¡Oh llama de amor viva
que tiernamente hieres
de mi alma en el más profundo centro!
Pues ya no eres esquiva
acaba ya si quieres,
¡rompe la tela de este dulce encuentro!
¡Oh cauterio suave!
¡Oh regalada llaga!
¡Oh mano blanda! ¡Oh toque delicado
que a vida eterna sabe
y toda deuda paga!
Matando, muerte en vida has trocado.
¡Oh lámparas de fuego
en cuyos resplandores
las profundas cavernas del sentido,
que estaba oscuro y ciego,
con estraños primores
calor y luz dan junto a su querido!
¡Cuán manso y amoroso
recuerdas en mi seno
donde secretamente solo moras,
y en tu aspirar sabroso
de bien y gloria lleno,
cuán delicadamente me enamoras!
San Juan de la Cruz
Postado por Fernando Martins às 22:22 0 bocas
Marcadores: Amancio Prada, carmelitas descalços, castelhano, Espanha, Igreja Católica, Llama de Amor Viva, música, poesia, Santos, São João da Cruz
Postado por Geopedrados às 11:11 0 bocas
Marcadores: Amancio Prada, Federico García Lorca, Gacela del amor desesperado, música, poesia
Postado por Fernando Martins às 00:00 0 bocas
Marcadores: Adiós ríos adiós fontes, Amancio Prada, Cantares Gallegos, Día das Letras Galegas, galego, Galiza, música, Rosalía de Castro
Soberano Esposo mío
Soberano Esposo mío,
ya voy, dejadme llegar;
no me deis, Señor, desvío,
para que entre en vuestro mar
este pequeñuelo río.
Socorredme, dulce Esposo,
y dad la debida palma
a mi cuidado amoroso
para que descanse el alma
en los brazos de su Esposo.
Vuestros brazos me daréis,
que si a pediros me atrevo,
es porque no miraréis
a lo mucho que ya os debo
lo poco que me debéis.
Cumplid, Esposo, los conciertos;
quitando al alma los lazos,
serán mis abrazos ciertos,
pues que por darnos abrazos
tenéis los brazos abiertos.
Si Vos los brazos me dais,
yo os doy el alma en despojos,
y pues ya me la sacáis,
volved, mi Cristo, los ojos
a quien el alma lleváis.
Pues el corazón os di,
denme esas llagas consuelo;
entre el alma por ahí,
pues son las puertas del cielo
que se abrieron para mí.
Huéspedes tenéis, y tales
que no sé si he de caber;
mas puesta en vuestros umbrales
quepa esta pobre mujer
entre tantos cardenales.
Mi alma vive de manera,
guardando de amor la ley,
que en Vos su remedio espera,
pues tiene tal Agnus Dei
colgado a su cabecera.
Por vuestra me recibid,
no miréis a mi pobreza;
si voy segura decid;
mas, pues bajáis la cabeza,
diciéndome estáis que sí.
Ahora es tiempo que veamos
adónde llega el querer,
si es verdad que nos amamos,
yo ya me vengo a esconder
entre este árbol y sus ramos.
Siendo así, Esposo sagrado,
en aquestas ansias bravas
válgame vuestro cuidado,
pues me asgo a las aldabas
por que me valga el sagrado.
Desta postrer despedida
yo no temo el dolor fuerte
si con Vos, mi Cristo, asida
a la hora de la muerte
tengo en mis manos la vida.
Si en las manos tengo a Vos
con regalos soberanos,
ya estamos juntos los dos,
pues que Dios está en mis manos
y yo en las manos de Dios.
Teresa de Ávila
Postado por Fernando Martins às 22:22 0 bocas
Marcadores: Amancio Prada, música, poesia, Santa Teresa de Ávila, Santos
Cando era tempo de inverno
Postado por Fernando Martins às 18:40 0 bocas
Marcadores: Amancio Prada, galego, Galiza, música, poesia, Rosalia de Castro
Romaxe de Nosa Señora da Barca
¡Ay ruada, ruada, ruada
da Virxen pequena
e a súa barca!
A Virxen era pequena
e a súa coroa de prata.
Marelos os catro bois
que no seu carro a levaban.
Pombas de vidro traguían
a choiva pol-a montana.
Mortos e mortos de néboa
pol-as congostroas chegaban.
¡Virxen, deixa a túa cariña
nos doces ollos das vacas
e leva sobr’o teu manto
as foles da amortallada!
Pol-a testa de Galicia
xa ven salaiando a i-alba.
A Virxen mira pra o mar
dend’a porta da súa casa.
¡Ay ruada, ruada, ruada
da Virxen pequena
e a súa barca!
Federico García Lorca
Postado por Pedro Luna às 11:11 0 bocas
Marcadores: Amancio Prada, cantautor, Federico García Lorca, galego, Galiza, poesia, Romaxe de Nosa Señora da Barca